Do marca 2020 r. praca zdalna była zjawiskiem na tyle marginalnym, że nie miała odzwierciedlenia w przepisach prawnych. Po wybuchu pandemii – wobec braku odpowiednich zapisów w Kodeksie pracy – na potrzeby chwili pracę zdalną dookreślono w tzw. ustawie covidowej (Dz.U. 2020 poz. 374). Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę poza miejscem jej stałego wykonywania. Aby zatem uznać pracę za zdalną, niezbędne jest polecenie pracownikowi przez pracodawcę wykonywania pracy poza miejscem jej stałego wykonywania.

Wiele podmiotów pracuje obecnie w tym systemie bez większych zakłóceń i planuje to kontynuować, szczególnie w branżach kreatywnych. Dla innych podmiotów praca zdalna oznacza mniejsze lub większe problemy techniczne i kadrowe, gdyż brak regulacji nie ułatwia porozumienia między pracodawcami a pracownikami, a konieczność zapewnienia pracownikom bezpiecznego wykonywania pracy z domu okazuje się sporym wyzwaniem, szczególnie dla małych firm. Są oczywiście również i takie firmy, które z uwagi na swą specyfikę nie mogą realizować zadań w trybie pracy zdalnej.

Można już przyjąć, że praca zdalna na masową skalę nie skończy się wraz z wygaszeniem epidemii. Jej wpływ na rynek pracy i gospodarkę wydaje się być duży, choć od wybuchu pandemii minęło jeszcze zbyt mało czasu, aby można było dokładnie określić zakres i rodzaj zmian. W niniejszym raporcie zebrano opinie i dotychczasowe wyniki badań nad zjawiskiem pracy zdalnej ze świadomością, że zjawisko wymaga dalszego uważnego monitorowania. Jednak na chwilę obecną prezentowany Państwu raport można uznać za w miarę kompletne kompendium wiedzy na temat pracy zdalnej. Zapraszamy do lektury.

Źródło: PARP